نه مهربانی تو را میخواهم ، و نه دلسوزی های تو را
نمیبخشم آن قلب بی وفای تو را
بگذار در حال خودم باشم
به تنهایی بیشتر از تو ، نیاز دارم
پس بگذار با تنهایی تنها باشم
در خلوت خویش با غمها باشم
نمیخواهم دوباره بازیچه دست این و آن باشم

دیگه دیر شده.

کوله بارم رو بستم.

باید همیشه تنها بمونم.

باید تو جوونی و تنهایی بمیرم.

هیچ وقت نمیبخشم اونایی رو که قلبم رو شکستن.

باید برم .... اما کجا !!!!!!!!!

کجا!!!!

غربت آن نیست که تنها باشی، فارغ از فتنه ی فردا باشی

ام و در دل تنگم گله هاست ،

آه ! بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست

بر من مدم ، خاکسترم گر به باد رود سرخی ام را تاب نخواهی آورد …
بگذار گمان کنی خاموشم